Rozdział 2

Roxanne stała w komnacie Braci i z niecierpliwością czekała na przybycie strażnika, wraz z Natanielem. Z nerwów skubała rękawy sukni. Może i byłą księżniczką i tymczasową królową, ale to Milczące Rodzeństwo miało decydujące zdanie. Usłyszała dźwięk naciskanej klamki, a po chwili drzwi się otworzyły. Odwróciła głowę w tamtym kierunku.

            W progu stanął chłopak, a właściwie już mężczyzna. Odprawił strażnika, a sam wszedł do pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. Podszedł powoli do Roxanne.

            - W czym mogę służyć, wasza wysokość? – zobaczył jej karcące spojrzenie i od razu się zreflektował. – Przepraszam. W czym mogę służyć, Roxanne? – powiedział z naciskiem na jej imię.

            Rudowłosa posłała mu promienny uśmiech, on w odpowiedzi uniósł tylko lekko kąciki ust. Od kilku tygodni rzadko okazywał inne uczucia niż złość, arogancja, obojętność, wszyscy wiedzieli dlaczego – Amy. Wyjechała jakiś czas temu na misję i nie odzywała się od kilku dni. Nataniela bolało, że nie mógł pojechać tam z nią.

            Będziesz nam potrzebny w pewnym zadaniu, powiedział brat Zachariasz, a jego słowa znalazły się zarówno u chłopaka, jak i u Roxanne w głowie.

            - W jakim? – spojrzał po kolei na każdego z braci, a następnie zatrzymał wzrok na Roxanne. Oczekiwał odpowiedzi od niej. Jak każdy nienawidził, gdy ktoś grzebie w jego myślach. Słyszeć swój głosik w głowie to jest czasem za dużo, a dwa i więcej to jest nie do wytrzymania.

            - Potrzebujemy krzepkiego, wykwalifikowanego nastolatka, który pomoże nam sprowadzić Wybrankę do naszego królestwa, gdzie będzie mogła przejść odpowiednie szkolenie i pokonać Lucyfera.

            - A na czym dokładnie będzie polegało moje zadanie?

            - Zostaniesz wysłany na Ziemię. Otrzymasz oczywiście pierścień, który pozwoli ci w każdej chwili wrócić do Angel Wings. Twoim głównym zadaniem będzie przekazanie podstawowych informacji na temat tego jaką istotą jest oraz nakłonienie jej do przybycia w nasze strony. A, że jesteś przystojnym nastolatkiem, myślimy, że tobie to się uda lepiej, niż komu innemu.

            - Bardzo dziękuję za komplement i za powierzenie tak odpowiedzialnego zadania. – Roxanne dostrzegła błysk w jego oku. – Ale jak ty to sobie wyobrażasz. Znajdę ją na ulicy i wykrzyczę jej w twarz: Ej, dziewczyno. Jesteś Nefilim. Jesteś Wybranką. Dzięki tobie możemy wygrać wojnę, a teraz chodź ze mną do mojego królestwa? Uwierz mi Roxanne, to nie przejdzie. Będzie uważać mnie za durnia, który uciekł z zakładu psychiatrycznego, wyśmieje mnie i pójdzie dalej.

            - Zdam się na twoją inwencję twórczą. Ma być ładnie i żebyś mi jej nie wystraszył – powiedziała i uśmiechnęła się z przekąsem. – Masz godzinę, weź wszystko co potrzebujesz, narysuj sobie znaki.  Jak będziesz gotowy to przyjdź. Możesz odejść.

            - Dziękuję, wasza wysokość. – zrobił głęboki, wręcz ironiczny ukłon.    

            Odwrócił się, podszedł do drzwi i wyszedł. Idąc korytarzem, mruczał pod nosem:

            - Tak, najlepiej jest zrzucać takie zadania na mnie i powiedzieć, że mam wykazać się pomysłowością. ‘Zdam się na twoją inwencję twórczą’. Co ona sobie myśli? Nie jestem poetą i nie sypię pomysłami jak z rękawa. – doszedł do drzwi swojej komnaty i je pchnął. Wszedł do środka z westchnieniem i podszedł do komody, szykując najpotrzebniejsze rzeczy.

***

            Liliana zaparkowała samochód na podjeździe swojego domu. Wysiadając z auta rzuciła Camille, że zaraz wróci, musi coś tylko wziąć. Szybko podbiegła do drzwi, jednocześnie wyciągając klucze z kieszeni. Otworzyła je i wpadła do przedpokoju. Przefrunęła nad schodami, ledwo dotykając trampkami podłogi. Weszła do pokoju i zaczęła szukać swojego portfela.

            Zupełnie zapomniała, że ma dzisiaj ostatni termin odbioru koszulki. Przeszukała wszystkie torebki, aż w końcu natrafiła na tą z portfelem. Wyjęła ją z szafki i już powoli zeszła na dół. Wychodziła z założenia, że powinna mieć tyle samo portfeli co torebek i do tego pełnych pieniędzy. 

            Uspokojona, skierowała się do kuchni, podeszła do lodówki i wyciągnęła butelkę zimnej wody. Odkręciła ją i pociągnęła dwa długie łyki. Dzień był nadzwyczaj gorący.

            Zakręcając butelkę i wrzucając ją do torby, która wisiała na jej prawym ramieniu, zauważyła kopertę opartą o wazon z kwiatami, stojący pod oknem. Podeszła. Na białym papierze widniało jej imię. Liliana rozpoznała pismo matki.

            Pewnie chciała mi przypomnieć o koszulce, pomyślała i włożyła kopertę do torebki.

            Podbiegła do drzwi wyjściowych i zamknęła je na klucz. Podchodząc do auta, zauważyła, że Diana już nie śpi. Usiadła na miejsce kierowcy, a torbę wrzuciła do tyłu. Odpalając auto powiedziała do swojej rudowłosej koleżanki:

            - Strasznie wyglądasz, jakby cię pod pociąg wrzucili.

            - Wiem – powiedziała i się wykrzywiła – Jeszcze gorzej się czuję. Nic nie pamiętam. Mogłybyście mi opowiedzieć, pamiętam do momentu kiedy Derek wpadł do basenu, a za nim zrobili to inni ludzie.

            - To wcześnie odleciałaś, moja droga. Już ci wszystko wyjaśniam. – Camille podjęła opowieść.

            Liliana przysłuchiwała się jednym uchem rozmowy przyjaciółek. Patrzyła na drogę, ale jej myśli były na innej planecie.

            A może mama jednak nie pisze w liście o mojej koszulce. Przecież jakby miała to być taka krótka wiadomość to po co koperta? Wystarczyło napisać na kartce dużymi literami „KOSZULKA”. Coś jest nie w porządku. Najpierw chusteczki, niedokończona kawa, a teraz list. Muszę się dowiedzieć o co chodzi. Jej rozmyślania przerwał głośny śmiech jej przyjaciółek.

            - A ty co o tym myślisz? – spytała Camille.

            - O czym?

            - Nie słuchałaś nas! – powiedziała z wyrzutem Diana.

            - No wybacz mi, ale nie zawsze chce mi się słuchać tego waszego biadolenia – rzekła z udawanym oburzeniem.

            - No, ale w takich chwilach jak moja pamięć i to, że nie wiem gdzie się szlajałam mogłabyś posłuchać i pomóc – powiedziała Diana.

            - Tak, teraz to moja wina, że się upiłaś! – rzuciła jej mordercze spojrzenie.

            - Wiecie, że uwielbiam słuchać waszej wymiany zdań, ale Liliana właśnie przejechałaś obok domu Diany – odezwała się Camille.

            - O cholera, rzeczywiście – gdy to powiedziała, zaczęła zawracać. Kiedy samochód stanął już na podjeździe, pierwsza wyszła Diana i poleciała otworzyć drzwi. Powoli z pojazd wyszła Camille, a następnie Liliana.

            Nagle ogarnęła ją niepowtarzalne ciepło temperatura podskoczyła o dobre dziesięć stopni, pot zaczął spływać jej z karku. Niewzruszona wcisnęła na pilocie przycisk, który automatycznie zamknął auto. Po chwili usłyszała za sobą, dziwny, cichy jęk. Odwróciła się. W chwili gdy to zrobiła gorąco ustąpiło. Z lekkim zdziwieniem i niedowierzaniem wzruszyła ramionami i powolnym krokiem poszła z przyjaciółką, zamykając za sobą drzwi.

            Od razu zauważyła, że Diana leży w salonie na kanapie, z poduszką na głowie. Czarnowłosa skierowała się do kuchni, trzymając się za głowę, po butelkę wody i tabletkę przeciwbólową. Liliana zrezygnowana stanami przyjaciółek usiadła na fotelu, przerzucając nogi nad bocznym oparciem. Wygrzebała z torby list i zaczęła rozrywać kopertę.

***

            To wychodziło ze swojego Królestwa, na powierzchnię ziemską. Pan mu ufał. Pan powierzył mu bardzo odpowiedzialne zadanie. Pan będzie oczekiwał, że To je wykona, musi je wykonać. To wychodząc z Królestwo zostało upomniane skinieniem głowy. Nie było to skinienie przyjacielskie, a skinienie wyższości, skinienie, które oznaczało: Wykonaj misję albo nie wracaj!

            To musiało ją wykonać, musiało wrócić do domu.

            Misją To było zabranie Wybranki do piekieł, To musiało znaleźć ją przed tymi wszystkowiedzącymi, zapatrzonymi  w sobie Nefilim. Oni są złem tego świata, nie To i jego pobratymcy! Pan chcę tylko władzy, a oni panoszą się i zabijają, tłumacząc się tym, że utrzymują równowagę. Gówno prawda! Robią to, bo uwielbiają patrzeć jak ktoś wije się w ostatnich sekundach życia. Wtedy na ich twarzy wykwita uśmiech zadowolenia. Ohydne istoty! One muszą zginąć i Pan tego dokona, pan ich pokona i wtedy on będzie z uśmiechem na twarzy patrzeć na ich śmierć. Usta To wykrzywiły się nie znacznie, ale tak, że ukazały się jego wielkie, zaostrzone zęby.

            To znalazł się na powierzchni i od razu zauważyło dziewczyny. Pierwsza z tej dziwnej mechanicznej rzeczy wyszła rudowłosa dziewczyna. To przestraszyło się na jej widok. Policzki miała od czegoś czarne, włosy sterczące na wszystkie strony, ubiór podciągnięty wysoko, ukazujący za wiele. Druga z mechanizmu wyszła czarnowłosa dziewczyna. Wyglądała o niebo lepiej od poprzedniej. Miała ładny ubiór i ładną, przyjemną twarz. Na koniec wysiadła z auta blondynka. To uznało, że była najpiękniejsza z tej trójki. Nacisnęła na jakimś dziwnym przedmiocie przycisk i z pojazdu wydobył się dziwny, piszczący dźwięk. To chcąc nie chcąc, wydało z siebie cichy jęk i pomruk.

            To przez myśl przeszło, że nie wie, która jest Wybranką, ale zaraz się zrehabilitował i stwierdził, że wybór jest prosty.

***

            Kiedy Liliana rozerwała kopertę i zaczęła wyciągać list, z kuchni przyszła Camille z butelką wody w prawej ręce i z białą kopertą w drugiej.

            - To jest do ciebie – powiedziała do Diany. – Pewnie mama zostawiła Ci list z instrukcjami – dodała z uśmiechem i rzuciła list na plecy przyjaciółki.

Lilianie wszystko, po raz kolejny, wydawało się dziwnie.

            To wszystko musi się jakoś łączyć. Musi, do cholery, myślała zawzięcie, zapominając o swoim liście.

            Diana wykręciła rękę tak, że zdjęła list z pleców i położyła go na stolik, stojący obok kanapy. Czarnowłosa zrzuciła cierpiącą przyjaciółkę z sofy i sama zajęła jej miejsce, jednocześnie włączając telewizor.

            - Serio? Znowu? Czy ty nie masz innych metod ściągania mnie z czegoś do leżenia? – usiadła po turecku, opierając się plecami o stolik – Najpierw dostałam od ciebie w twarz, bo nie mogłyście mnie obudzić, czego wynikiem było to, że wylądowałam na niezbyt wygodnej, betonowej ziemi. – posłała jej mordercze spojrzenie – A teraz jeszcze zwalasz mnie, z własnej kanapy, w moim własnym domu! – ze słowa na słowo jej głos robił się o oktawę wyższy.

            - Nie marudź –pociągnęła łyk z butelki, którą odkręciła w czasie słów Diany – Tym razem wylądowałaś na dywanie – dokończyła z uśmiechem i po raz kolejny przystawiła plastikowe naczynie do ust.

            Dla rudowłosej to było za dużo. Wstała i nacisnęła butelkę tak, że cała jej zawartość rozprysła się na twarzy przyjaciółki. Camille otworzyła ze zdziwienia usta, a woda powoli zaczęła spływać jej na koszulkę.

            - Zabiję cię, idiotko! – warknęła i porzuciła pustą butelkę na kanapę. Szybko podniosła się i rzuciła się na Dianę. Jednak dziewczyna zdążyła zrobić unik i wybuchła śmiechem, w chwili gdy czarnowłosa wylądowała pod niskim stolikiem.

            Liliana nie mogła patrzeć biernie na zabawę przyjaciółek, więc pozostawiwszy list i torebkę na fotelu, wstała i podeszła od tyłu, do niczego nie spodziewającej się Diany, która nadal się śmiała. Złapała ją za nadgarstki, wyginając ręce za plecy. Ruda wydała z siebie cichy jęk zaskoczenia. Następnym ruchem blondynki był przygwożdżenie przyjaciółki do podłogi. Dla pewności przycisnęła swoje kolano do jej pleców.

            - Zwycięstwo! – krzyknęła.

            - To jest nie fair! Dwie przeciwko jednej!

            - Zachowujesz się jak pięciolatek. To jest nie fair. – zaczęła ją przedrzeźniać.

            Diana ruszyła się niespokojnie, ale gdy nie udało jej się uwolnić, krzyknęła:

            - Dobra, tym razem wygrałyście.

            - Ale to nie koniec moja kochana – powiedziała z uśmiechem Liliana do jej ucha.

            - Jak to nie? – słychać było lekki strach w jej głosie.

            - Wiesz, mi nic nie zrobiłaś, ale nie mogłam tak patrzeć jak Camille ląduje pod twoim stolikiem, więc jej pomogłam. Teraz to ona odegra ważną rolę w twojej karze. Spójrz jak ona teraz wygląda.

            Diana spojrzała. Idealny makijaż przyjaciółki spływał jej po twarzy, włosy znajdujące się najbliżej twarzy zamieniły się w czarne, okapujące wodą stronki, a miętowa bluzka miała ciemniejsze plamy przy dekolcie. Spódnica była pognieciona po bliskim spotkaniu z podłogą.

            Camille zbliżała się powoli do Diany z wyrazem zemsty na twarzy. Uklękła obok niej i wbiła jej dwa palce w żebra. Ruda zaczęła się wić. Kierowana żądzą zemsty przyjaciółka, złapała swoimi dłońmi, dwa boki Diany i zaczęła poruszać palcami tak, że jeździła po jej żebrach.

            Liliana widząc jak koleżanka się wije, jednocześnie piszcząc, śmiejąc i płacząc puściła jej nadgarstki i zdjęła nogę z pleców. Podniosła się i wyciągnęła ręce nad głowę przeciągając się. Diana zauważając, że jest już wolna, odtoczyła się od przyjaciółki i szybko stanęła na nogi, ustawiając się w pozycji bojowej. Ustała na zgiętych nogach, z prawą z przodu, a ręce miała zwinięte w pięści przed twarzą.

            Camille też wstała i stanęła w tej samej pozycji. Blondynka zrezygnowana stanęła między nimi i powiedziała:

            - Jak znam życie, będziecie ze sobą walczyć do momentu aż któraś z was nie opadnie z sił. Ja nie mam tyle czasu, muszę iść odebrać koszulkę, a wy idziecie ze mną. Ty! – spojrzała na Lilianę – Na górę, weź szybki prysznic, przebierz się i zrób coś, żeby nie wyglądać ja trup. A ty – zerknęła na Camille – weź jakąś jej bluzkę, zmyj ten swój makijaż i zrób coś z włosami.

            Dziewczyny stanęły normalnie i ramię w ramię poszły na schody.

            - A co ty będziesz robić? – spytała Diana, stojąc na pierwszym stopniu.

            - Idę z wami, włączę muzykę na ful i położę się na twoim łóżku. – podeszła do fotela i zebrała swoje rzeczy, przechodząc obok stolika zgarnęła kopertę z napisem Diana i wyłączyła telewizor, który cały czas grał. – A i zapomniałam wam powiedzieć, macie godzinę.

            Nastolatki zrezygnowane wdrapały się na górę, a Liliana doszła do wniosku, że zabawa jej najlepszych przyjaciółek, pozwoliła na to, że oderwała się od rozmyślań co może się kryć za tymi wszystkimi, dziwnymi rzeczami.

            Weszła po schodach i skierowała się do pokoju Diany. Słyszała szumiącą wodę łazience. Camille znalazła siedzącą na podłodze, w stercie ciuchów, które tak w krótkim czasie zdołała wyciągnąć z szafy. Blondynka podeszła po odtwarzacza, ale zanim włączyła muzykę z łazienki doszedł jej uszu, krzyk Diany:

            - Jeżeli wywalisz mi wszystkie bluzki z szafy, to cię zabiję! Niedawno je układałam.

            - Za późno – odkrzyknęła z uśmiechem.

            Liliana włączyła odtwarzacz, a z głośników popłynął zespół Asking Alexandria z utworem A Prophecy. Doszła na łóżku i położyła się wsłuchując się w głos wokalisty zespołu.

            Po chwili poczuła dziwne swędzenie, na plecach, dokładnie na łopatkach. Wygięła rękę tak, by mogła się podrapać, jednak nie przyniosło to ukojenie. Zrezygnowana zacisnęła zęby i nic już nie robiła.

***

            Nataniel stał przed lustrem i się sobie przyglądał. Swój czarny, wełniany sweter musiał zamienić na T-shirt. Wybrał czarny z zespołem Asking Alexandria, w papierach wyczytał, że jest to jeden z ulubionych zespołów Wybranki. Bawełniane, beżowe spodnie, zmienił na czarne rurki, a na stopy wcisnął zielone trampki, pasujące do intensywnie zielonych oczu. Na ramiona zarzucił czarną skórzaną ramoneskę. Spojrzał ostatni raz w lustro i przeczesał dłonią swoje trochę przydługie ciemnobrązowe włosy.  

            Kiedy kierował się w stronę garderoby, drzwi otworzyły się na z hukiem na całą szerokość, a prawe skrzydło walnęła w ścianę.

            - Idioto, może trochę lżej – odezwał się Nataniel, nie patrząc w tamtym kierunku.

            - Och, przepraszam – powiedział przybysz i po cicho zamknął drzwi. – Lepiej? – zapytał.

            - O wiele, przynajmniej nie rozwalasz mi drzwi i ścian. – uśmiechnął się kpiąco

            Nataniel wszedł do garderoby i wygrzebał z jednej z szuflad Calamum.

            - Noah, a tak w ogóle to po co ty do mnie przylazłeś? – słychać było głos z wnętrza pomieszczenia. W tym czasie przybysz ułożył się wygodnie na łóżku, kotłując przy tym całą kołdrę. – Chyba nie po to, abym oglądał twój krzywy ryj?

            - A właśnie, że po to. – włożył dłonie pod głowę i wcale nie przejął się przezwiskiem. – Odczuwałem takie dziwne uczucie, że chciałbyś kogoś zabić, więc pomyślałam, że się za mną cholernie stęskniłeś.

            - Wiesz, że ty zawsze jesteś pierwszy na mojej liście osób, które chcę zabić, ale dziś ten zaszczyt nie miał przypaść tobie. – stanął przed łóżkiem i oparł dłonie o ciemno brązową ramę. W prawej dłoni trzymał Calamum.

            - Powiedz mi, po raz szósty w tym tygodniu, dlaczego zgodziłem się być twoim nectunt?

            - Urzekła cię pewnie moja uroda, ewentualnie charakter, ale bardziej bym stawiał na wygląd. – czuć było przekonanie w jego głosie.

            - Stawiał bym na coś innego – odpowiedział po chwili.

            - To po co się mnie pytasz, jak wiesz? – zapytał się sucho.

            - No właśnie nie wiem, ale jak się dowiem to jak najszybciej przybiegnę i ci powiem. – mruknął. – A właściwie to gdzie ty się wybierasz w tym stroju? I nie chciałbym nic mówić, ale nie wyglądasz porywająco z tym smętnym i udręczonym wyrazem twarzy.

            - No to nic nie mów – warknął i pokazał zęby. Po chwili przybrał normalny wyraz twarzy. – Roxanne wysyła mnie na Ziemię – powiedział z westchnieniem.

            - Co?! – poderwał się z łóżka – Ciebie?! Zapomniała co ostatnio wyczyniałeś?!

            Nataniel wycofał się na środek pokoju, skrzyżował ręce na piersi i powiedział sucho:

            - Widocznie, ale wtedy to był jej plan. Teraz mam ułożyć własny. – dodał.

            - Matko Boska! – ryknął Noah. – Ona chyba tego nie przemyślała!

            - Ale ty nie wiesz po co mam lecieć na Ziemię. – rozciągnął swoje usta w leniwym aroganckim uśmiechu.

            Dla Noaha ten uśmiech wystarczył.

            - Nie mów mi, że masz iść po Wybrankę?

            Kiedy brunet nie odpowiadał, a tylko się uśmiechał Noah wziął to jako potwierdzenie jego obaw.

            - Ta kobieta już nie myśli! Zapomniała ile sprzątania było po tobie ostatnio! To przez ten twój wybuchowy charakter. Potrafisz być spokojny i bezczelny, jedziesz z sarkazmem po wszystkich, ale twój temperament jest olbrzymi! Ostatnim razem, prawie rozwaliłeś całe ziemskie miasteczko.

            - Tak – powiedział i znowu się uśmiechnął. – I pomyśleć, że to by się nie zdarzyło, gdyby Eva nie była taką nachalną, ludzką dziewczyną – urwał i dodał po chwili – A najśmieszniejsze jest w tym wszystkim to, że muszę poinformować Wybrankę, że jest Nefilim, a Roxanne nic nie powiedziała jak mam to zrobić, więc mam wolną rękę. – i znów ten jego uśmiech. Zupełnie zapomniał, że nie dawno wygłaszał na ten pomysł wielkie niezadowolenie.

            - Matko Boska – mruknął Noah i ukrył twarz w dłoniach, kiedy usiadł na łóżko.

            - Cieszę się, że we mnie wierzysz. – powiedział kwaśno. – Może mi pomożesz? – podszedł i wręczył mu Calamum.

            - Jasne. – Noah był jeszcze oszołomiony. -  Ściągaj tą kurkę i podciągnij podkoszulek. Narysować wszystkie potrzebne?

            - Yhym – mruknął Nataniel i podciągnął koszulkę. Już po chwili poczuł na placach zimny dotyk przedmiotu, a w miarę ruchów dłoni Noaha zimno zamieniało się w przejmujące całe ciało ciepło.